สงขลาพอเพียง : เครือข่ายสร้างเสริมสุขภาพจังหวัดสงขลา - Songkhla Health

บทละครหุ่นเงาเรื่อง หนูน้อยหมวกแดง บรรยาย  : กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กหญิงคนหนึ่งชื่อว่าหนูน้อย หนูน้อยเป็นลูกสาวคนเดียว ของแม่ และแม่เองก็รักหนูน้อยเป็นที่สุด แม่สอนหนูน้อยเสมอว่า แม่ : หนูน้อย ลูกต้องรู้จักแบ่งปันสิ่งของให้คนอื่นนะลูก หนูน้อย : ค่ะคุณแม่
บรรยาย : หนูน้อยจึงเด็กมองโลกในแง่ดีและสวยงามเสมอ แม่เย็บหมวกสีแดงเป็นตัวแทนแห่งความรักให้หนูน้อยหนึ่งใบ เอาไว้ใส่เวลาต้องไปข้างนอก วันหนึ่งแม่บอกให้หนูน้อยเอา ตะกร้าที่ใส่คุ๊กกี้บลูเบอร์รี่ไว้จนเต็มน่ากิน ไปให้คุณยาย แม่ : หนูน้อย เดี๋ยวลูกเอาคุกกี้ไปเยี่ยมคุณยายนะ คุณยายกำลังป่วยอยู่ที่บ้าน หนูน้อย : ค่ะคุณแม่
บรรยาย : หนูน้อยจึงสวมหมวกสีแดง หิ้วตะกร้าขนมแล้วออกเดินทาง โดยมีเจ้าลิงจ๋อเพื่อนสนิท ร่วมเดินทาง ระหว่างทางมีหมาป่าตัวหนึ่ง ออกมาทักทายและขอขนมจากหนูน้อย หมาป่า : จ๊ะเอ๋ หนูน้อย/ลิง : หา! หมาป่า หมาป่า : ฮะๆๆๆ จะไปไหนกันเหรอ เอ...นั้นใช่ขนมหรือเปล่า หนูน้อย : ใช่จ๊ะ หมาป่า : ฉันอยากกินขนมจังเลย หนูน้อย : ฉันให้เธอไม่ได้หรอก ฉันต้องพาไปให้คุณยาย หมาป่า : แต่ฉันอยากกิน หนูน้อย : ฉันให้ไม่ได้ หมาป่า : แต่ฉันอยากกิน หนูน้อย : ไม่ได้หรอก หมาป่า : ถ้าเธอไม่ให้ ฉันจะโกรธนะ หนูน้อย : หา! อย่าโกรธเลยนะ ฉันยอมให้แล้วล่ะ ลิง : อย่าให้นะหนูน้อย หมาป่า : เย้...ฉันได้ขนมแล้ว ฉันไปดีกว่า หนูน้อย : ฮือๆๆๆๆๆๆๆ ลิง : อย่าร้องไห้เลยนะหนูน้อย ทีหลังอย่าไปยอมคนอื่นล่ะ หนูน้อย : ถ้าไม่ยอมเดี๋ยวเขาจะโกรธเรานะ ลิง : ไม่ต้องกลัวเขาโกรธหรอก หนูก็ยืนยังไปเลยว่าให้ไม่ได้เด็ดขาด
จำเอาไว้นะ หนูน้อย : จ๊ะ ฉันจะจำไว้ บรรยาย : แล้วทั้งสองก็ออกเดินทางไปต่อ  ไม่นานนักหมาป่าเจ้าตัวเดิมก็กลับมาอีกครั้ง หมาป่า : จ๊ะเอ๋ ฉันกลับมาอีก หนูน้อย/ลิง : หา! หมาป่า หมาป่า : ใช่แล้วเพื่อนเก่าเจ้าเดิม ขนมคุกกี้ของเธออร่อยมาก หนูน้อย : ไม่ต้องมาชมหรอก
หมาป่า : หมวกของเธอน่ารักดี ฉันอยากได้หมวกสีแดงใบนั้นจังเลย หนูน้อย : ไม่ได้หรอก หมวกใบนี้เป็นหมวกที่คุณแม่ของฉันเย็บให้ หมาป่า : แต่ฉันอยากได้ ลิง : เธอจะทำอะไรหนูน้อยอีกล่ะ เดี๋ยวฉันจะไปบอกให้นายพรานมาจัดการแกนะ หมาป่า : นายพรานรึ จ้างให้ฉันไม่กลัวหรอก เชิญไปบอกเลย ลิง : หนูน้อยรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะไปเรียกนายพรานมา นายพราน ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ  นายพรานอยู่ไหนช่วยด้วยนายพราน พราน : มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ ร้องเรียกซะเสียงดังเลย หมาป่า : หา! นายพราม นี่เจ้าลิงไปตามนายพรานมาจริงๆเหรอ ฉันไปก่อนดีกว่า ฝากไว้ก่อนเจ้าหนู เราจะได้เจอกันอีกแน่ๆ ลิง : มีเรื่องอยากจะให้นายพรานช่วยหน่อย ฉันกับหนูน้อยหมวกแดงกำลังจะไปเยี่ยมคุณยาย แต่ตอนนี้มี…. (หนูน้อยมาปิดปาลิงจ๋อ) พราน : มีอะไรเหรอ หนูน้อย : ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ พราน : แน่ใจนะ หนูน้อย : แน่ใจจ๊ะ พราน : ถ้าอย่างนั้น ฉันไปก่อนนะ หนูน้อย : ขอบคุณคะ (นายพรานเดินออกไป)

ลิง : โถ่เอ้ย...หนูน้อยปิดปากฉันอย่างนี่ทำไป ทำไมไม่ให้ฉันบอกในสิ่งที่หมาป่าทำล่ะ หนูน้อยปิดปากฉันอย่างนี้มันไม่ถูกรู้ไหม หนูน้อย : ฉันกลัวว่าหมาป่าจะกลับมาทำร้ายเราอีก ลิง : ไม่ต้องกลัวหรอกนะหนูน้อย เพราะเราไม่ได้เป็นคนผิด เราต้องรู้จักวิธีป้องกันตังเอง ไม่ให้คนอื่นมารังแกเอาได้ เข้าใจไหมจ๊ะหนูน้อย หนูน้อย : เข้าใจแล้วค่ะ ทีหลังหนูน้อยจะป้องกันตัวเองมากยิ่งขึ้น บรรยาย : แล้วทั้งสองก็เดินทางต่อไป

บรรยาย : ที่บ้านของคุณยาย (หนูน้อย/ลิงวิ่งเข้ามาพร้อมกับร้องเรียกคุณยาย) หนูน้อย/ลิง : คุณยาย ๆ ๆ ๆ  หนูมาแล้วคะ หมาป่า : ฮิๆๆๆๆ มาแล้วหรือจะหนูน้อย ยายคิดถึงจังเลย เข้ามาให้ยายกอดหน่อยซิจะ ฮิๆๆๆๆๆ หนูน้อย : คะ คุณยายเป็นอะไรถึงไม่สบายคะ เอ...ทำไมตาของคุณยายโตจัง หมาป่า : เพราะยาย ขยี้ตานะจ๊ะ เลยทำให้ตาของยายโต หนูน้อย : เหรอคะ เอ...แล้วทำไมหูคุณยายถึงยาวละคะ หมาป่า : เมื่อกี้ ยายไปหาหมอมาจ๊ะ หนูน้อย : เหรอคะ เอ...แล้วทำไมเล็บคุณยายถึงยาวจัง หมาป่า : เพราะยายไว้เล็บไงล่ะ หนูน้อย : เหรอคะ เอ...แล้วทำไมตัวของคุณยายมีกลิ่นเหม็นจัง หมาป่า : (โมโห) เอะ...เด็กคนนี้ถามมากจัง เข้าให้ยายกอดซะดีๆ อย่าให้ยายต้องโมโหให้มากกว่านี้นะ หนูน้อย : ค่ะ คุณยายรอซักครู่นะคะ ลิงจ๋อ ฉันสงสัยว่าคนที่อยู่ในผ้าห่ม จะไม่ใช่คุณยายแล้วล่ะฉันจะไปตามนายพรานมาก่อนดีกว่า นายพราน ๆ ๆ ๆ ๆ
พราน : มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ร้องเรียกซะเสียงดังเลย หนูน้อย : มีซิ ฉันว่าคนที่นอนอยู่ตรงนั้น ไมรู้เป็นใคร สงสัยจะไม่ใช่คุณยาย พราน : อย่างนั้นเหรอ งั้นเราไปดูกันดีกว่า (พรานและหนูน้อยเดินเข้าไปดูใกล้ๆ)

พราน : เอ...ตาก็โต หูก็ยาย เล็บก็ยาว ตัวก็เหม็น สงสัยจะไม่ใช่คุณยาย หนูน้อย : ทำยังไงดีล่ะ พราน : เดี๋ยวฉันช่วยเอง แกเป็นใคร เปิดผ้าห่มออกมาเดี๋ยวนี้นะ หมาป่า : ไม่เปิด พราน : เปิด หมาป่า : ไม่เปิด พราน : เปิด หมาป่า : ไม่เปิด พราน : เปิด หมาป่า : ไม่เปิด พราน : ดีล่ะถ้าแกไม่เปิด ฉันจะเปิดให้เอง  หนึ่ง...... สอง..... สาม (ผ้าห่มถูกเปิดออก) หนูน้อย/ลิงหมาป่า :  หา! หมาป่า พราน : ที่แท้ก็เป็นแกนี่เอง แกคิดจะมาแกล้งหนูน้อยใช่ไหม หมาป่า : เปล่า ไม่ใช่จ๊ะ
พราน : โกหก ถ้าไม่ใช่ แล้วแกปลอมตัวเป็นคุณยายทำไม แกต้องมีเจตนาไม่ดีแน่ๆ แกเอาคุณยายไปซ้อนไว้ที่ไหนบอกมานะ หมาป่า : ไม่บอก พราน : บอก หมาป่า : ไม่บอก พราน : บอก หมาป่า : ไม่บอก พราน : ถ้าไม่บอก ฉันจะฟันแก หมาป่า : หา! อย่าฟันฉันเลยนะ ฉันกลัวแล้ว พราน : ถ้าไม่อยากตาย ก็บอกมาเดี๋ยวนี้ หมาป่า : ยอมแล้วจ๊ะ ยอมแล้ว ๆ ๆ คุณยายอยู่หลังตู้ พราน : อย่างนั้น แกก็ไปปล่อยคุณยายออกมาเดี๋ยวนี้ หมาป่า : จ๊ะๆๆ จะปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่าทำฉันเลยนะ ฉันยอมแล้วจ๊ะ (พรานพายายออกมา)

หนูน้อย/ลิง : (เรียกอย่างเสียงดังดีใจ) คุณยาย หนูน้อย : คุณยายปลอดภัยดีไหมคะ ยาย   : ยายปลอดภัยดีจ๊ะหนูน้อย ตอนนี้หนูน้อยโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ ดูแลตัวเอง รู้จักระมัดระวังตัวจากสิ่งอันตราย ยายภูมิใจในตัวหนูมากเลยล่ะ หนูน้อย : ขอบคุณคุณยายค่ะ
ยาย : น้องๆ ควรเอาตัวอย่างหนูน้อยหมวกแดงนะ เราต้องรู้จักดูแลป้องกัน ตัวเองเมื่อ เรากำลังรู้สึกไม่ปลอดภัย เพราะชีวิตของเราทุกคนมีค่า และพ่อแม่ของเราทุกคนรักเรามาก

บทละครหุ่นเงาเรื่อง เจ้าชายคิดคิด

คนเล่า : กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเมืองๆหนึ่งชื่อว่า เมืองคิดก่อนทำ มีเจ้าชายจิตใจงดงาม  ชื่อว่า เจ้าชายคิดคิด คิดคิด : สวัสดี ประชาชนของผม ขอให้ทุกคนจงคิดก่อนทำนะครับ เด็ก : ขนมน่ากินจังเลย อ๊ะ แต่มีผงชูรส ไม่กินดีกว่า พ่อ : ใครๆก็สูบบุหรี่ แต่ฉันไม่สูบ เพราะบุหรี่มีแต่โทษ แม่ : เสื้อสวยเหมือนในทีวีเลย แต่ราคาแพงจัง เก็บเงินไว้ดีกว่า

คนเล่า : ไม่ไกลออกไป มีเมืองอีกเมืองหนึ่ง ชื่อว่า เมืองทำไปเลยไม่ต้องคิด มีเจ้าชายใจร้าย ชื่อว่า เจ้าชายอยากจัง อยากจัง : ฮ่า ฮ่า ฮ่า ประชาชนของข้าอยากทำอะไรก็ทำไปเลย เด็ก : โอ้โฮ ไอติมน่ากิน อยากกินก็ต้องกิน โอ๊ย ปวดท้อง ในไอติมใส่สีแน่ๆ เลย ฮือๆ แม่ : ว้าว โลชั่นมาใหม่  ไม่ซื้อไม่ได้แล้ว
เด็ก : แม่ๆ ครูทวงค่าเทอมครั้งที่8แล้วนะแม่ แม่ : บอกครูว่ารอก่อนนะ แม่เอาตังค์ไปซื้อ โลชั่นหมดแล้ว พ่อ : บรื้นๆๆๆ แม่ : พ่อ ใส่หมวกกันน๊อคสิ พ่อ : จะไปกลัวอะไร ฉันมีคาถาดี หลีกไป พุทโธ แคล้วคลาด  ธัมโม แคล้วคลาด เพี้ยง เพี้ยง เพี้ยง บรื้นๆๆๆ เอี๊ยด โครม

คนเล่า : ณ สำนักยางงาม เจ้าชายทั้งสองได้มาเรียนวิชาที่นี่ด้วยกัน คิดคิด : สะ แตน อัพ คิดคิด+อยากจัง : กูด มอนิ่ง ทีชเชอร์ ครู : กูด มอนิ่ง  ซิท ดาว  วิชาภาษาอังกฤษวันนี้ เรามาทบทวนคำศัพท์กันนะจ๊ะ เจ้าชายคิดคิด ซี เอ ที แคท แปลว่าอะไร คิดคิด : แมวครับ ครู : เจ้าชายอยากจัง  บี ไอ อาร์ ดี เบิร์ด แปลว่าอะไร
อยากจัง : ควายครับ ครู+คิดคิด : ฮ่า ฮ่า ฮ่า  เบิร์ด แปลว่าควาย อยากจัง : หัวเราะอะไรน่ะ  โทรศัพท์ดีกว่า  ฮัลโหล น้องตั๊กคิดถึงพี่มั้ยจ๊ะ ครู : นี่เธอ โทรศัพท์ในห้องเรียนเหรอ ออกไปนอกห้องเดี๋ยวนี้ อยากจัง : เชอะ ไปก็ได้ ไม่อยากเรียนอยู่แล้ว

คนเล่า : ที่สำนักแห่งนี้มีเจ้าหญิงแสนสวย ชื่อว่า เจ้าหญิงน้องแหม่มเรียนอยู่ด้วย คิดคิด : เจ้าหญิงน่ารักจัง จีบดีมั้ยนะ เรียนหนังสือก่อนดีกว่า อยากจัง : เจ้าหญิงน่ารักจัง อย่างนี้ต้องจีบ เจ้าหญิงน้องแหม่ม ไปเที่ยวกับพี่นะ น้องแหม่ม : ไม่ค่ะ ไม่ไป ไม่ดีนะคะ หนีก่อนดีกว่า อยากจัง : หยิ่งนักเหรอ อย่างนี้ต้องฉุด ลูกน้องมานี่หน่อย ลูกน้อง : ครับลูกพี่ อยากจัง : เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะฉุดน้องแหม่มกัน ลูกน้อง : ครับลูกพี่

คนเล่า : ทั้งหมดไม่รู้ตัวเลยว่า  ได้มีแม่มดขี้แกล้งมาแอบฟังอยู่ แม่มด : ฮิๆๆๆๆ ฉันได้ยินหมดแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะปลอมตัวเป็นน้องแหม่ม สนุกแน่ๆ  ฮิๆๆๆ คนเล่า : วันต่อมา อยากจัง : สวัสดี น้องแหม่ม ทำอะไรอยู่จ๊ะ แม่มด :  น้องแหม่มรอพี่อยากจังอยู่น่ะสิคะ เราแต่งงานกันเลยมั้ยคะ ไปกันเลยนะคะ พวกลูกน้อง แกจะไปไหนก็ไปสิ ฉันจะไปกับพี่อยากจังกันสองคน อยากจัง : น้องแหม่ม พี่รักน้องนะจ๊ะ
น้องแหม่ม  : จริงเหรอคะ ไม่ว่าน้องแหม่มจะเป็นยังไง พี่ก็จะรักใช่มั้ยจ๊ะ อยากจัง : ใช่จ๊ะ น้องแหม่ม  : แล้วถ้าน้องแหม่มเป็นแบบนี้ล่ะ อยากจัง : นี่แกเป็นใครกันแน่ แม่มด : เป็นใครไม่สำคัญ แต่ตอนนี้แกติดเอดส์จากฉันแล้ว ต่อไป แกก็จะเป็นเหมือนฉันนี่แหละ ฮิ ฮิ ฮิ อยากจัง : ไม่จริง แม่มด : จริง อยากจัง : ไม่จริง แม่มด : จริง อยากจัง : ไม่จริง แม่มด : จริง อยากจัง : ช่วยด้วย คนเล่า : เจ้าชายอยากจัง ผู้ที่ชอบทำไปเลยไม่ต้องคิดก็เลยต้องเสียสติ และเสียอนาคตไปทั้งๆที่ยังอยู่ในวัยรุ่นอยู่เลย  ส่วนเจ้าชายคิดคิด กับเจ้าหญิงน้องแหม่ม เมื่อเรียนจบแล้วก็ได้แต่งงานกัน
ช่วยกันปกครองบ้านมืองอย่างมีความสุขตลอดไป